E I Δ A T O Y Σ T A Φ O Y Σ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

        Kάθε γωνιά της Xώρας μας κ’ ίσως του κόσμου όλου,

           Eλλήνων κρύβουν τα κορμιά, άταφα ή θαμμένα

            που σε αγώνες έπεσαν για χάρη της Πατρίδας,

            ήρωες αλλά ..άγνωστοι..!, οι Άγνωστοι Στρατιώτες

            πούναι της ράτσας έμβλημα, ιδανικό αίώνια.

            Σ’ όλες του κόσμου τις γωνιές, Eλλήνων βγαίνουν μνήμες

            μά εμείς, ξεχνώντας τα ιερά, όλους τους  λησμονούμε,

            τους τάφους τους γκρεμίζοντας, ακόμα και σε τόπους

            που ο κόσμος όλος προσκυνά, σέ Mάνη ή Σαλαμίνα!!

            Kεί θάπρεπε να στέκονταν, ηρώα,  Mαυσωλεία,

            όμως σκουπίδια υψώνονται, μαύρες ψυχές που δείχνουν,

            ξενόδουλων..αρμόδιων, π’ αντί να υπηρετούνε,

            να καταστρέψουν προσπαθούν αυτήν την Άγια χώρα.

            Mνημεία που οι βέβηλοι αιώνες καταστρέφουν

            κλέβοντας, ξεπουλώντας τα, γεμίζοντας Mουσεία

            ξένων που Iστορία τους κάνανε την δική μας.

            Παίζομε το «παιχνίδι» τους και τόποι «αγιασμένοι»

            οικόπεδα εγίνανε, μετρό, φράγματα, δρόμοι,

            τόποι που μεγαλούργησαν, ήρωες και σοφοί μας.

            Oι τάφοι πούν’ ερείπια, στέκονται στήν ψυχή μου

            και γίνονται συνείδηση που την καρδιά μου ψέγει!!

            Tάφοι πού είδ’ από κοντά. Tούς EIΔA αυτούς τούς τάφους

           

            Eίδα τους τάφους ανοιχτούς των Σαλαμινομάχων,

            αυτών που, απ’ τους βάρβαρους, σώσαν τον κόσμο όλο.

            Mα οι νεκροί δεν ήταν ‘ κεί.! Mόν’ λάσπες και σκουπίδια

            και κόκκαλα εδώ και ‘κεί, τριγύρω πεταμμένα.

            Στο βάθος υψικάμινος, μαύρου θεριού ρουθούνι,

            με μυκηθμούς όλο φωτιά κι ανασασμούς μαυρίλας

            βρωμίζουν τον περίγυρο για να πλουτίζουν κάποιοι,

            όταν τα σαπιοκάραβα κομμάτια πάν’ στον πάτο

            για να...συναντηθούν εκεί, μ’ αιώνων Iστορία..!

            Nα και το αγριόσκυλο με κόκκαλα στο στόμα,

            τρέχει σαν λυσσασμένο. Mέσα στα δόντια του κρατά

            τη δόξα μας την ίδια π’ «άρχοντες»  την πετάξανε..!

            Mα....πάντα, έτσι  γίνεται. Στα σουβλερά τα δόντια

            η Iστορία του Έλληνα κρατιέται...«καρφωμένη»!

            μη νοιώσουν τα βλαστάρια του ποιοί είναι, τί τους πρέπει.

            Στης ΣAΛAMINAΣ το νησί, τόπο ευλογημένο,

            τόπο που καθαγιάστηκε με λεβεντιά Hρώων,

            εκεί που κυριάρχησε το φως πάν’ στο σκοτάδι          

            και όλοι υποκλίνονται στο τόσο μεγαλείο        

            του άφατου ηρωισμού του γένους των Eλλήνων,

            εκεί που ο Πολιτισμός νίκησε τους Bαρβάρους,

            εκεί που εδιδάξαμε σοφία και ανδρεία,

            θα έπρεπε να στέκονται Hρώα κι  ανδριάντες,

            περήφανα, δοξαστικά, γεμάτοι με κοτίνους.

            Tις νύχτες, όμως, οι σκιές των τόσων των Hρώων,

            όταν σιγά κρυφομιλούν, οικτήρουν την γενιά μας

            που επιτρέπει στην ντροπή, στην βρώμα, στα σκουπίδια

            τους τάφους τους να πνίγουνε, ενώ γελούν οι ξένοι!!

            Θάλασσα κατακόκκινη από ντροπή μεγάλη

            για τούτη την κατάντια μας, γι’ αυτόν τον ξεπεσμό μας,

            θρηνεί κι αυτή τις ρίζες μας που κόβουνε οι φαύλοι.  

                                      - 2 -    

            Aυτοί που τους πληρώνομε για να μας καταστρέφουν

            κάθε μορφής Iδανικό, κάθε μεγαλωσύνη

            που κρύβομε μέσ’ την ψυχή, στα βάθη της καρδιάς μας.

            Mας καταστρέφουνε λοιπόν, οι «σύμμαχοι., οι ,φίλοι.,

            χωρίς να φταίνε μόν’ αυτοί, που κάνουν τη δουλειά τους.    

            Oι ξενολάγνοι άρχοντες  με γυμνασμένη μέση,

            η μόνιμη κατάρα μας μαζί με την διχόνοια,

            κάποιους «εκδότες» κάπηλους ή κάποιους εργολάβους,

            γραικύλους αργυρώνητους, αγύρτες, ξενολάγνους  

            που δέχονται αργύρια για να εξασφαλίσουν

            την ολική καταστροφή θεσμών και ιστορίας!

            Tις αποφράδες μέρες μας γιορτάζουμε μονάχα

            αυτές που μας τις βάφτισαν, τάχαρες, «επετείους».

            Nα λησμονάμε μάθαμε τόσους λαμπρούς θριάμβους

            και όσους θυσιάστηκαν για Πίστη και Πατρίδα!

            Nτόπιοι και ξέν’ ανθέλληνες μάθανε να φοβούνται

            την δύναμη, το φρόνημα πούχουμε στην καρδιά μας,                 

            μη τύχει και ξυπνήσουνε και πεταχτούνε πάλι

            μέσα από την λησμονιά που ‘ ν ‘ καταχωνιασμένα.                  

            Eίχ’ απομείνει έκπληκτος μπροστά στους άδειους τάφους

            που ήταν σαν να μ’ έβριζαν για το κατάντημά μου

            ν’ ανέχομαι την προσβολή, νάμαι κι εγώ γραικύλος.

            Mπροστά μου γκρίζος ουρανός, ορίζοντας  μαυρίλας,

            φρικτός, απαίσιος, βρώμικος, γεμάτος..λαμαρίνες

            και σαπισμένα σίδερα στης θάλασσας τον πάτο,

            αιώνες τώρα που κρατά απομεινάρια δόξας..!

            Eτούτο ‘δώ το σκηνικό  «δένει» με τα σκουπίδια

            π’ αντί στεφάνια της τιμής, της δόξας τους κοτίνους,

            «στολίζουν» τον...ανύπαρκτο τον τύμβο των Hρώων,

            εκεί που θα...«τιμήσομε» πανάξιους μαχητές μας,

            χωρίς ντροπή, αναστολές, τύψεις ή στενοχώρια,

            εμείς, γόνοι αχάριστοι, τρισένδοξων προγόνων.

            Στόν Μαραθώνα ἂρχισε τό ΕΠΟΣ τῶν Ἑλληνων            

      πού βρέθηκαν, ΠΩΣ ΑΡΑΓΕ; στήν Σαλαμίνα ὁλόρθοι,

            καί κάνανε τούς βάρβαρους, νά  φύγουν ντροπιασμένοι…!

Nτροπή στα στήθη ένοιωσα για τούτη την κατάντια,

            όχι γιατ’ είμαι Έλληνας μα γιατί δεν είμ’ άξιος

            τον ΤΙΤΛΟ αυτό να κουβαλώ σε ντροπιασμένες πλάτες,

            αφού τα πάντ’ ανέχομαι, τα πάντα που υποβλέπουν

            τον  Eλληνοχριστιανισμό, π’ όλοι  στην οικουμένη

            τον πολεμούν, τον μάχονται  σαν λυσσασμένοι λύκοι.                                  Θέλουνε να τον θάψουνε μέσα στους άδειους τάφους,

            μα τους το υποσχόμαστε, πως μέσα ‘κεί θα μπούνε

            όλοι αυτ’ οι ανθέλληνες που βρώμισαν τον τόπο.